FILEM Bunohan yang menjadi topik panas sejak sebulan lalu kerana memapar satu gaya penceritaan baru sinema Malaysia masih hangat diperkatakan ketika ini.
Malah ada segelintir pengkritik filem yang tidak mampu “mambaca” filem melabelkan Bunohan sebagai filem serabut, mengarut dan syok sendiri.
Walaupun mendapat kritikan, filem ini sebenarnya telah mendapat banyak pujian kerana berjaya menampilkan filem yang hebat. Ini memberikan sinar dalam industri yang dipenuhi lawak hantu murahan. Filem ini bertaraf antarabangsa kerana ia menyusuri sosial dan budaya tempatan. Semakin tinggi nilai tempatannya, semakin tinggilah nilai antarabangsa.
Keberanian pengarahnya, Dain Said melawan hukum filem sepatutnya diberi sokongan kerana selama ini kita hanya mampu menghasilkan filem lawak bodoh dan hantu yang hilang seramnya.
Keseluruhan perjalanan cerita Bunohan ini mempunyai makna yang tersendiri dari awal, pertengahan serta pengakhiran cerita, nama watak dan paling menarik mengenai mise-en-scene yang telah digarap oleh pengarahnya.
Di awal permulaan ceritanya, pengarah memaparkan satu kelir wayang kulit yang dikoyak di tengah-tengahnya sambil kamera menyusur masuk ke dalam kesan koyakan tersebut. Ini mengundang pelbagai tafsiran tentang subteks filem ini.
Namun pada dasarnya itu melambangkan tentang peralihan penceritaan tradisional yang dilambangkan melalui kelir wayang kulit kepada layar di panggung.
Di samping itu pengarah juga turut memberitahu penonton bahawa sinema tempatan sebenarnya bukan sahaja telah dikotori malah telah dikoyak sehingga menampakkan lubang kerosakan itu.
Dalam pada itu, mungkin ramai yang tidak tahu dan bingung mengenai watak budak lelaki yang selalu sahaja hadir dalam filem ini, dan paling menghairankan kenapa suara Pok Eng diserap masuk ketika budak lelaki itu berinteraksi dengan Mek Yah?
Dalam permainan wayang kulit, watak tiga orang pengasuh diraja, Wak Yoh, Samad dan Said serta berpuluh lagi watak antaranya Sita Dewi, Hanuman serta Pangeran Raja hanya dibezakan oleh suara seorang tok dalang dan begitu juga yang telah dilakukan oleh pengarah filem ini, roh Pok Eng sebagai Tok Dalang terkenal telah diserap masuk ke dalam diri budak lelaki tersebut.
Jika diperhatikan secara terperinci, pada awal filem ini bermula, dua orang tua yang berjalan ke warung kopi sambil bercerita untuk mengubati seorang budak yang sedang dirasuk dengan Main Puteri, itu sebenarnya adalah kesimpulan keseluruhan filem tersebut.
Di samping itu, realiti sebenar masyarakat desa untuk mendapat pelbagai berita serta mengadakan pelbagai perbincangan kebiasaannya di warung kopi turut di selitkan di dalam filem ini, kebanyakan babak filem ini banyak dilakukan di warung kopi, sebagai contoh, perbincangan di antara Bakar dan Jolok untuk merampas tanah dari Pok Eng turut dilakukan di warung kopi.
Nama-nama
Tambah menghiburkan adalah mengenai nama-nama watak yang diberikan, nama Jolok dalam dialek Kelantan misalnya menggambarkan mengenai kelakuan seseorang yang suka mengampu, dalam pada itu nama watak Ilham, Bunga Lalang, Bakar serta beberapa watak kecil lain juga mempunyai makna yang sesuai dipadankan dengan watak mereka.
Pengarah menggunakan lesennya sebaik mungkin dengan menggarap keseluruhan filem ini dengan unsur alam yang ada dan realiti sebenar masyarakat di kawasan kampung Bunohan.
Walaupun tajuknya Bunohan yang maksudnya dilihat sedikit ganas, namun konflik kekeluargaan menjadi topik utama filem ini.
Filem yang baik biasanya akan dikupas, dibincang dan dikaji selepas habis tayangannya, berlainan dengan filem hampas, selepas habis tayangan di situ juga tamatnya perjalanan filem tersebut.
--- UTUSAN MALAYSIA
Tiada ulasan:
Catat Ulasan
Nota: Hanya ahli blog ini sahaja yang boleh mencatat ulasan.